Ik was er klaar voor: zon, prachtige stranden, azuurblauwe zee! Het eerste kleine probleem dook niet veel later na mijn landing op: "mijn koffer"! Toen ik tussenlandde in San Francisco had ik wel al een klein vermoeden dat mijn regel "als je moet rennen om je volgende vliegtuig te halen, halen de koffers het zeker niet" weer van toepassing zou zijn en ik had gelijk!
Maar dat kon deze keer de pret niet bederven! Ik had wat extra ondergoed in mijn handbagage & mijn vriendin Lorri waar ik ging logeren, had ook nog wel wat kleren voor mij, dus het was no big deal. Mijn koffer arriveerde één dagje later.
Wie stiekem gedacht heeft dat ik een weekje op mijn gat ging liggen op de beach, heeft zeker met Lorri geen rekening gehouden. Ik leerde Lorri namelijk kennen op één van mijn zwaardere hikes op de Tongariro Crossing (vulkaan) in Nieuw Zeeland.
Daar wandelden we samen gedurende 7 uur, puffend in de hete zon, klimmend naar de vulkanische meren aan de top.
Ook voor Hawaii had Lorri enkele zware hikes in petto! Op dag 2 begonnen we vol goede moed vroeg in de ochtend aan de Kalalautrail (aan de Napali kust).
Het was 3,6km naar het strand, nog eens 3,6 naar de watervallen & dan de hele weg terug, goed voor een 15 tal kilometer bergop & af. De laatste 20 minuten naar de watervallen gingen op handen & knieën, klauterend over de glibberige rotsen & met veel gegrommel van mijn kant "this is not (!) fun anymore", Lorri lachtte eens & negeerde mijn razernij compleet :-)
Op een avond belandden we in een plaatselijk café Tahiti Nui waar George Clooney regelmatig over de vloer komt. Nuja, dat moet je mij geen 2x zeggen. Met mijn nieuwe favo hawaiian cocktail, de Mai Tai, wachtte ik geduldig op mijn held aan de toog. Enkele cocktails & een beetje teveel alcohol later, moesten we naar huis keren zonder succes (op clooney), maar het was een topavondje.
Hier in Hawaii heb je een "aloha" sfeer zoals ik het noem. Waar je ook komt, mensen spreken je aan, zijn vriendelijk & oprecht geïnteresseerd in wie je bent & wat je doet. Dus ook op café leer je ontzettend veel nieuwe lokale mensen kennen.
Met een pijnlijke onderrug & totaal verzuurde spieren in mijn benen (door de geweldige hike de dag voordien), gingen we de dag erna kajakken op de rivier :-)
Ook op de rivier werd er gesocialized met de paddle boarders, andere kajakkers & mensen aan de oever. Wat een gezellig volk hier :) met deze "aloha" mentaliteit kan ik wel leven!
Lorri wilde zeker zijn dat ik alle spieren in mijn lijf kon voelen, want de dag nadien werd ik wakker met stramme schouders (van het kajakken natuurlijk). ;-) Jezus, en ik die dacht dat Hawaii relaxed zou zijn.
Ik moet toegeven dat we soms hier en daar wel een oogverblindend strandje meepikten & zwommen in het klare, warme oceaanwater.
Wait, is this life? I guess so :-)
De tweede grote hike die we deden (en uiteindelijk meeviel in vergelijking met de eerste) was in Waimea National Park (ook wel de kleine Grand Canyon genoemd).
Prachtige landschappen & om eerlijk te zijn vond ik deze zelfs mooier dan de echte grand canyon (omdat er hier nog veel groen tussen de rode stenen te vinden is).
Na de hike, picknickten we in het zonnetje & vermits Lorri de messen vergeten was, smeerden we de mayonaise op onze boterhammen met de creditcard (that's where the Americans are known for - niet voor het smeren, maar voor de talloze creditkaarten).
Ik genoot met volle teugen & de week vloog voorbij... tijd om weer huiswaarts te keren ;-(
Mijn reistijd begint te korten, nog 2 maandjes & ik ga terug aan het werk. Time flies is de understatement van dit jaar by far!!!
My friends on the mainland zullen zich weer mogen inspannen, want er zijn er een paar die denken dat ik van de aardbol verdwenen ben, in plaats van op wereldreis. Ik ben nogsteeds bereikbaar, net zoals in België, per telefoon, whatsapp, skype, viber, mail, FB,... :-D voor het geval jullie dat vergeten zijn. Maar natuurlijk heb ik dit jaar ook my dearest friends ontdekt, zij die die wel doorhadden dat uit het oog niet uit het hart betekent & daar ben ik dan ook heel erg dankbaar voor! :-) Het doet wat met je zo een wereldreis maken... of ik een ander mens ben geworden (zoals zovelen claimen van iemand die terugkomt van wereldreis) dat mag u zelf bepalen eens ik teruggezogen wordt in de "routine" (brrr... krijg nu al kippenvel van dat woord). Anyways, ik ga even twee weekjes uitrusten a la casa met mi familia en daarna staan Portugal & de USA nog op het programma! Cheers! xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten