Met deze blog kunnen jullie mee genieten van mijn wereldreis naar
fantastische landen, intrigerende culturen, inspirerende mensen &
ongelooflijke verhalen.

zaterdag 18 oktober 2014

The End...

Waauw, hier zijn we dan: 1 jaar, 44 vluchten en 17 landen verder, aan het einde van mijn trip... Maar ik zal het eerst nog even hebben over de afgelopen week! Want ik heb ook deze week amper stilgezeten. Washington DC stond als voorlaatste bestemming op de lijst. De stad van het Witte Huis, het hart van Amerika, de woonplaats van Obama en een paar miljoen andere Amerikanen, een tiental (gratis) musea over alles waar de USA voor staat.

Maar voor mij ook een supergezellig appartementje in Crystal City bij Mari & Richard die mij bijzonder welkom haten. Ik probeerde natuurlijk even bij Obama op de koffie te gaan, maar hij werd helaas weggeroepen voor een meeting over Ebola & de IS. De hot-topics in politiek Washington op dit moment. 
Ook zag ik Sam terug, met deze man klom ik naar de "Torres" in het Chileense Nationale Park, Torres del Paine. Ik leerde zijn vrouw Roxi kennen & we praatten bij over een gezellig italiaans diner (hij heet niet voor niet Dellavechia).

 Ik ging naar het gezellige Georgetown en zag hoe iedere Amerikaan nu reeds bezig was met de versiering van hun huizen voor Halloween... Op ieder markt vond ik mini en reuzenpompoenen... het voelde als Kerstmis, maar dan in de herfst :)


Na 5 dagen Washington, treinde ik naar NYC. My favorite place of all places in the world. Ik stopte met de selfies, die ik ondertussen strontbeu ben ;-) maakte geen speciale ontdekkingsplannen en werd gewoon meegezogen in het alledaagse leven in deze grootstad. 

Daklozen is een probleem over heel de wereld... maar hier in NYC vind je er op iedere hoek van de straat. Voor mijn "emotionele ik" is dit altijd een zware dobber... maar de "rationele ik" zegt me dat niet al deze mensen "arme" schepsels zijn. Ik heb dit jaar veel centjes uitgegeven aan de daklozen in deze wereld. Maar het liefste geef ik mijn centjes aan degenen die creatief zijn. Het zijn ook zij, die volgens mij het beste "overleven". Neem nu gisteren zat ik in de metro op weg naar Downtown, toen er ineens 1 man begon te zingen "Don't know much about History, don't know Biology, don't know much about a science book, don't know much about the French I took", daarna begon de tweede man mee te zingen en tot slot een derde. Een prachtig A Capella, waar ik graag enkele dollars voor bovenhaal. Want ook al hebben zij niet veel, zij toverden op hun manier een lach op het gezicht van iedereen in de metro, in plaats van zielig op de straathoek te zitten, en verdienden hier best wel wat dollars door. Het is de "spirit" van deze mensen, die er meer zou moeten zijn. Zo geef ik altijd iets aan straatmuzikanten... omdat ook zij moeite doen om enkele centjes te verdienen. Vandaag in de metro gaf ik mijn laatste appel weg aan een man die met zijn vrouw en 2 dochters in een shelter woont, maar geen eten krijgt daar, hij bedankte mij met een geweldige glimlach. 

Voor de rest wandelde ik rond en ging ik naar "Chicago" de musical op Broadway... gewoon prachtig! 

Ik kan nog steeds niet geloven dat sommige mensen beter dansen dan de winnaars van so you think you can dance, beter kunnen zingen dan popsterren zoals de playbackende Rihanna, leniger zijn dan de beste yoga-teachers, kunnen acteren als de topacteurs en er bloedmooi en afgetraind uitzien... -> ohja, en al deze eigenschappen in 1 persoon x 15 op een podium. Ik moest 2 x met mijn ogen knipperen om het te geloven, maar het is waar. Ze spelen dan ook niet voor niks op Broadway natuurlijk! Ik genoot van begin tot het einde! 

Qua culinaire nieuwigheden deed ik "l'ecole", dit zijn de laaststejaars "sterrenchefs in wording" studerend in NYC, die hun kunsten laten zien in dit restaurant.

 Hier werd ik getrakteerd op barman Michael, die recht uit de Wolf of Wallstreet leek te komen. Ik at aan de bar en luisterde naar zijn verhalen over uitgaan, drinken & drugs in NYC... hij had de attitude van de echte Leo (in de Wolf of Wallstreet) en gaf mij een gratis porto als digestief. Ik ging veganistisch eten met vrienden in Greenwich village & spendeerde mijn "laatste avondmaal" met Gene & Anna in het bekende Sushi Samba uit de Sex & the City reeks. 


Het doet vreemd om mijn laatste (45e) vliegtuig richting la Belgique te nemen... wetende dat het allemaal voorbij is. Nog niet goed beseffend dat ik terug mag naar de "mallenmolen" waar time-management de grootste uitdaging zal worden. Ik heb er wel wat schrik voor, maar deze onvergetelijke ervaring nemen ze mij nooit meer af! En als ik het kon, ik deed het morgen opnieuw! To be continued... 



zaterdag 11 oktober 2014

Barbie & the shooting in the subway - Chicago Style!

Chicago! Wat een stad! De mama thuis een beetje ongerust over de "veiligheid", maar in mijn ogen voor niets nodig. Als je in Kaapstad bent geweest, zal Chicago wel meevallen zeker?! 

Op mijn eerste ochtend wandelde ik naar het Millenium Park midden in de stad. Prachtig hoe zo een grootstad, zoveel plaats vrijlaat voor een park tussen de skyscrapers & een handvol moderne kunst. 
 

Namiddag had ik een guided fietstoer gepland door Old Town, Goldcoast, Lincoln Park Zoo & Lakeshore Drive. Fleurig & zomers gekleed dat ik nogsteeds was (we negeren toch nog even dat het herfst is) met mijn lichtroze broek & mijn fuchsia hoodie, ging ik Bobby's Bike & Hike binnen. Jeremy, de begeleider, was zeer blij mij te zien & gaf me direct de koosnaam "Barbie"...
 
 

 Anyways, hoewel ik altijd wel in ben voor een grap, realiseerde ik mij toen pas dat ik helemaal in het roos stond (wat voor mij geen onoverkomelijke zaak is), en alle deelnemers van de fietstocht in lekker donkere winterkleuren rondom mij stonden. Anyway, ik kreeg als beloning de fiets "Julio" (ik snap hem nog steeds niet, jullie wel?) maar de fietstocht met Jeremy werd een toppertje! 

Op aanraden van Jillian, die ik in Nieuw-Zeeland ontmoette & een échte Chicago-girl is. Ging ik op een avond naar een stand-up comedy voorstelling in Second City. Ik belandde langs een koppel van Minnesota, om niet te zeggen bijna op de schoot van het koppel, want de stoelen in mijn rij stonden volledig tegeneen gepropt dat er geen centimeter vrij was, maar het werd een zeer gezellige, hilarische bedoening.

 Wat die mensen aan improvisatie comedy kunnen doen, daar doe ik mijn petje voor af. Ze kregen 2 woorden uit de zaal "pen" en "de kruisiging van Jezus" en ze maakten hiermee een theatraal verhaal waardoor dat deze 2 woorden onlosmakelijk met elkaar verbonden werden. :-) 

Op dag 3 ontmoette ik Kathy, Jillians vriendin en Dental Hygienist van het beroemde "Chicago Blackhawks" hockey team. Kathy leerde mij een echte specialiteit van Chicago kennen de Garrets Popcorn. Het speciale hieraan is, is dat het een mengeling is van Cheddar popcorn & Caramel popcorn... Hmmm.... je moet er voor zijn?! De cheddarpopcorn (de gele) bezorgt je letterlijk gele handen. Laat ons zeggen, twas goed voor één keer. 


Waar ik wel van genoot was onze cocktail in de Signature Bar van de Hancock building met een fenomenaal zicht op de stad. Het beste uitzicht is er evenwel (sorry guys) op de damestoiletten, kijk maar even mee! Na de cocktails belandden we in "the little goat" in Greektown waar we de avond afsloten met een lekker diner!
 


Op mijn laatste dag in Chicago wilde ik 's morgens nog wat gaan windowshoppen in Armitage. Vermits ik mijn boarding pass nog moest printen (en daarvoor naar Stables moest wandelen), kwam ik iets later dan gepland aan in het UIC metro station om van daaruit de stad in te trekken richting Armitage. Toen ik op het perron aankwam stond mijn metro klaar om te vertrekken, dus ik hopte nog net in de trein. Maar om één of andere reden vertrok de metro niet. Na 3 minuten werd er omgeroepen dat we moesten uistappen omdat in het volgende station een incident met politie bezig was en deze trein moest terugkeren in de andere richting. Een hele hoop gefuss natuurlijk, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Een "incident met de politie"... bleek achteraf een schietpartij geweest te zijn in het metrostation van Lasalle waarbij één of andere gangster op het metro-voertuig had geschoten. Awel ja, had ik niet mijn boarding pas laten printen, kon ik jullie de story waarschijnlijk vanuit eigen beleving vertellen. En Lasalle is DOWNTOWN Chicago... just saying. Hoewel ik van deze stad hou, veilig ben je er precies nergens! 


maandag 29 september 2014

A bottle of Porto, 31 years old & a magnificent coastline in the Algarve

Portugal was de voorlaatste bestemming... het klinkt misschien raar in het rijtje van de andere exotische bestemmingen, maar ik was er nog nooit geweest. 
Als eerste confrontatie dat ik terug in Europa aan het reizen was, waren de talrijke Belgen en Nederlanders die je hier overal aantreft. Nederlands, Vlaams, Fries & Hollands, het klonk me allemaal weer terug een beetje té bekend in de oren. 

Porto was mijn eerste stopplaats, de talrijke Portohuizen die zich aan de rivierzijde bevonden trokken volledig mijn aandacht. 


Ik had mijn bomma ook een flesje Porto uit Porto beloofd, dus belofte maakt schuld. Alhoewel ze je doodsloegen met de bekende Sandeman & Grahams Port, vond ik het uiterst ongepast om naar een Brits Portohuis te gaan. Dus het werd Pinto Ramos dit oude Portohuis werd opgericht door een very marketingminded Portugees in het begin van de jaren 1900, zijn affiches & flessenlabels hadden bijna allemaal een "dubbele bodem", I loved it. Voor de bomma deden we een flesje van 10 jaar mee. 


Mijn tocht zette zich verder naar beneden en ik arriveerde in Coimbra bij Hugo. 
Coimbra is een universiteitsstad met als prachtige faculteitsgebouwen. 
(Bijna) alle studenten dragen er een zwarte toga als uniform. 

Hugo was lovely, student aan de universiteit van Coimbra in de faculteit Letteren en zijn passie voor reizen, andere culturen & mensen brachten ons samen op een terrasje voor een Portugese kleine koffie & een boeiend gesprek.
 Totdat de weergoden ons slecht gezind werden & er bakken regen uit de lucht viel. Deze regen was de voorbode van een hele week vol afwisseling van zon en buien. Dusja, Portugal heeft ook geen zekerheid meer wat het weer betreft. 

Na mijn verblijf bij Hugo, reed ik verder door naar het zuiden, waar ik 3 prachtige kloosters/kerken bezocht. Het waren alledrie pareltjes! Ik werd meegesleept door een liefdesverhaal met 2 prachtig versierde graftombes in het Batalha klooster, naar prachtige uitzichten vanuit het andere in Tomar. 



De stad Fatima was mijn volgende stop. Nu is Godsdienst niet iets waar ik van overloop, dus bijgevolg wist ik ook niet echt iets over deze mytische stad waar Maria tot 3 kinderen meermaals was verschenen en dit een bedevaartsoord werd. Ik werd een beetje van mijn sokken geblazen door het immense plein, dat er nu maar leeg bijlag... Maar er werd mij verteld dat iedere 13e van de maand tussen juni en oktober, 1000den mensen afzakken naar deze plek. Ik voelde me net op het vaticaanplein in Rome... but I didn't really liked it a lot. 

Naar mijn mening is "geloof" niet echt. Waar is het op gebaseerd? Het geloof in de 21e eeuw zorgt voor oorlogen, waar is God bij het vroegtijdig overlijden van kinderen, bij het sterven van mensen aan Ebola, waar was God toen ik mijn papa veel te vroeg verloor? De oneerlijkheid geeft me een wrang gevoel... en een goede katholiek, zal ik nooit worden, dus ook niet in dit land ;-) 

Van Lissabon had ik hoge verwachtingen. Niet alleen omdat Catriona uit Engeland mij vanaf hier kwam vergezellen (waar ik echt naar uitkeek), maar omdat IEDEREEN zo lovend was over deze stad.
 Ik denk dat ik nog steeds aan het zoeken ben naar waar al deze "fuzz" over ging... to be honest... niet veel te zien in deze grootstad als je niet bent gekomen om te shoppen of iedere bar in barrio alto te proberen. Waar ik wel van hield was Sintra, een dorpje op een uurtje treinen. 3 prachtige kastelen & een zalig sfeertje alsof je in een dorpje in de Provence terecht was gekomen. 


The big 31 happened toen ik in Portugal was! Gelukkig heb je dan een vriendin, die jou volledig in de watten legt (bij gebrek aan boyfriend natuurlijk) :-) 

Een typische "pasteillo de nata" als ontbijt (want op je verjaardag mag je eens zondigen), een relax dag in de Spa van de Sheraton & een heerlijke massage, gevolgd door een dineetje in een oud klooster. PER-FEC-TO! 



Een dagje later reden we verder de Algarve in richting Sagres (het zuidelijkste punt van Portugal).

 Ik moet bekennen dat de kust aan de Algarve mij zeer erg heeft bekoord. Na Sagres reden we naar Silves voor 2 nachtjes en toen werd ik ge-reunite met mijn mama die in Albufeira verbleef voor nog een paar daagjes beach, pool & rest! 


Als afsluiter van deze 2,5 weken in Portugal verbleef ik nog in een gezellig hostel in het midden van het oude Faro, waar ik nu deze blog aan het neertypen ben. 


Nog 1 maandje te gaan & deze wonderlijke trip zit erop... de "kriebels" komen boven en het zijn geen leuke kriebels, maar aan alles komt een einde zeker?! 
Sssttt... laten we het er nog maar even niet over hebben want Chicago wacht op mij eind deze week! 



zaterdag 30 augustus 2014

Waiting for George (Clooney) in a bar in Hawaii ;-)


Hawaii, kan het nog exotischer klinken? :-) 

Ik was er klaar voor: zon, prachtige stranden, azuurblauwe zee! Het eerste kleine probleem dook niet veel later na mijn landing op: "mijn koffer"! Toen ik tussenlandde in San Francisco had ik wel al een klein vermoeden dat mijn regel "als je moet rennen om je volgende vliegtuig te halen, halen de koffers het zeker niet" weer van toepassing zou zijn en ik had gelijk! 
Maar dat kon deze keer de pret niet bederven! Ik had wat extra ondergoed in mijn handbagage & mijn vriendin Lorri waar ik ging logeren, had ook nog wel wat kleren voor mij, dus het was no big deal. Mijn koffer arriveerde één dagje later. 

Wie stiekem gedacht heeft dat ik een weekje op mijn gat ging liggen op de beach, heeft zeker met Lorri geen rekening gehouden. Ik leerde Lorri namelijk kennen op één van mijn zwaardere hikes op de Tongariro Crossing (vulkaan) in Nieuw Zeeland. 
Daar wandelden we samen gedurende 7 uur, puffend in de hete zon, klimmend naar de vulkanische meren aan de top. 
Ook voor Hawaii had Lorri enkele zware hikes in petto! Op dag 2 begonnen we vol goede moed vroeg in de ochtend aan de Kalalautrail (aan de Napali kust). 


Het was 3,6km naar het strand, nog eens 3,6 naar de watervallen & dan de hele weg terug, goed voor een 15 tal kilometer bergop & af. De laatste 20 minuten naar de watervallen gingen op handen & knieën, klauterend over de glibberige rotsen & met veel gegrommel van mijn kant "this is not (!) fun anymore", Lorri lachtte eens & negeerde mijn razernij compleet :-) 


Op een avond belandden we in een plaatselijk café Tahiti Nui waar George Clooney regelmatig over de vloer komt. Nuja, dat moet je mij geen 2x zeggen. Met mijn nieuwe favo hawaiian cocktail, de Mai Tai, wachtte ik geduldig op mijn held aan de toog. Enkele cocktails & een beetje teveel alcohol later, moesten we naar huis keren zonder succes (op clooney), maar het was een topavondje. 


Hier in Hawaii heb je een "aloha" sfeer zoals ik het noem. Waar je ook komt, mensen spreken je aan, zijn vriendelijk & oprecht geïnteresseerd in wie je bent & wat je doet. Dus ook op café leer je ontzettend veel nieuwe lokale mensen kennen. 

Met een pijnlijke onderrug & totaal verzuurde spieren in mijn benen (door de geweldige hike de dag voordien), gingen we de dag erna kajakken op de rivier :-) 

Ook op de rivier werd er gesocialized met de paddle boarders, andere kajakkers & mensen aan de oever. Wat een gezellig volk hier :) met deze "aloha" mentaliteit kan ik wel leven! 
Lorri wilde zeker zijn dat ik alle spieren in mijn lijf kon voelen, want de dag nadien werd ik wakker met stramme schouders (van het kajakken natuurlijk). ;-) Jezus, en ik die dacht dat Hawaii relaxed zou zijn. 
Ik moet toegeven dat we soms hier en daar wel een oogverblindend strandje meepikten & zwommen in het klare, warme oceaanwater. 

Wait, is this life? I guess so :-) 

De tweede grote hike die we deden (en uiteindelijk meeviel in vergelijking met de eerste) was in Waimea National Park (ook wel de kleine Grand Canyon genoemd). 


Prachtige landschappen & om eerlijk te zijn vond ik deze zelfs mooier dan de echte grand canyon (omdat er hier nog veel groen tussen de rode stenen te vinden is). 
Na de hike, picknickten we in het zonnetje & vermits Lorri de messen vergeten was, smeerden we de mayonaise op onze boterhammen met de creditcard (that's where the Americans are known for - niet voor het smeren, maar voor de talloze creditkaarten). 


Ik genoot met volle teugen & de week vloog voorbij... tijd om weer huiswaarts te keren ;-( 
Mijn reistijd begint te korten, nog 2 maandjes & ik ga terug aan het werk. Time flies is de understatement van dit jaar by far!!! 
My friends on the mainland zullen zich weer mogen inspannen, want er zijn er een paar die denken dat ik van de aardbol verdwenen ben, in plaats van op wereldreis. Ik ben nogsteeds bereikbaar, net zoals in België, per telefoon, whatsapp, skype, viber, mail, FB,... :-D voor het geval jullie dat vergeten zijn. Maar natuurlijk heb ik dit jaar ook my dearest friends ontdekt, zij die die wel doorhadden dat uit het oog niet uit het hart betekent & daar ben ik dan ook heel erg dankbaar voor! :-) Het doet wat met je zo een wereldreis maken... of ik een ander mens ben geworden (zoals zovelen claimen van iemand die terugkomt van wereldreis) dat mag u zelf bepalen eens ik teruggezogen wordt in de "routine" (brrr... krijg nu al kippenvel van dat woord). Anyways, ik ga even twee weekjes uitrusten a la casa met mi familia en daarna staan Portugal & de USA nog op het programma! Cheers! xxx