Waiting for George (Clooney) in a bar in Hawaii ;-)

Hawaii, kan het nog exotischer klinken? :-) 

Ik was er klaar voor: zon, prachtige stranden, azuurblauwe zee! Het eerste kleine probleem dook niet veel later na mijn landing op: "mijn koffer"! Toen ik tussenlandde in San Francisco had ik wel al een klein vermoeden dat mijn regel "als je moet rennen om je volgende vliegtuig te halen, halen de koffers het zeker niet" weer van toepassing zou zijn en ik had gelijk! 

Maar dat kon deze keer de pret niet bederven! Ik had wat extra ondergoed in mijn handbagage & mijn vriendin Lorri waar ik ging logeren, had ook nog wel wat kleren voor mij, dus het was no big deal. Mijn koffer arriveerde één dagje later. 

Wie stiekem gedacht heeft dat ik een weekje op mijn gat ging liggen op de beach, heeft zeker met Lorri geen rekening gehouden. Ik leerde Lorri namelijk kennen op één van mijn zwaardere hikes op de Tongariro Crossing (vulkaan) in Nieuw Zeeland. 

Daar wandelden we samen gedurende 7 uur, puffend in de hete zon, klimmend naar de vulkanische meren aan de top. 

Ook voor Hawaii had Lorri enkele zware hikes in petto! Op dag 2 begonnen we vol goede moed vroeg in de ochtend aan de Kalalautrail (aan de Napali kust). 

Het was 3,6km naar het strand, nog eens 3,6 naar de watervallen & dan de hele weg terug, goed voor een 15 tal kilometer bergop & af. De laatste 20 minuten naar de watervallen gingen op handen & knieën, klauterend over de glibberige rotsen & met veel gegrommel van mijn kant "this is not (!) fun anymore", Lorri lachtte eens & negeerde mijn razernij compleet :-) 

Op een avond belandden we in een plaatselijk café Tahiti Nui waar George Clooney regelmatig over de vloer komt. Nuja, dat moet je mij geen 2x zeggen. Met mijn nieuwe favo hawaiian cocktail, de Mai Tai, wachtte ik geduldig op mijn held aan de toog. Enkele cocktails & een beetje teveel alcohol later, moesten we naar huis keren zonder succes (op clooney), maar het was een topavondje. 

Hier in Hawaii heb je een "aloha" sfeer zoals ik het noem. Waar je ook komt, mensen spreken je aan, zijn vriendelijk & oprecht geïnteresseerd in wie je bent & wat je doet. Dus ook op café leer je ontzettend veel nieuwe lokale mensen kennen. 

Met een pijnlijke onderrug & totaal verzuurde spieren in mijn benen (door de geweldige hike de dag voordien), gingen we de dag erna kajakken op de rivier :-) 

Ook op de rivier werd er gesocialized met de paddle boarders, andere kajakkers & mensen aan de oever. Wat een gezellig volk hier :) met deze "aloha" mentaliteit kan ik wel leven! 

Lorri wilde zeker zijn dat ik alle spieren in mijn lijf kon voelen, want de dag nadien werd ik wakker met stramme schouders (van het kajakken natuurlijk). ;-) Jezus, en ik die dacht dat Hawaii relaxed zou zijn. 

Ik moet toegeven dat we soms hier en daar wel een oogverblindend strandje meepikten & zwommen in het klare, warme oceaanwater. 

Wait, is this life? I guess so :-) 

De tweede grote hike die we deden (en uiteindelijk meeviel in vergelijking met de eerste) was in Waimea National Park (ook wel de kleine Grand Canyon genoemd). 

Prachtige landschappen & om eerlijk te zijn vond ik deze zelfs mooier dan de echte grand canyon (omdat er hier nog veel groen tussen de rode stenen te vinden is). 

Na de hike, picknickten we in het zonnetje & vermits Lorri de messen vergeten was, smeerden we de mayonaise op onze boterhammen met de creditcard (that's where the Americans are known for - niet voor het smeren, maar voor de talloze creditkaarten). 

Ik genoot met volle teugen & de week vloog voorbij... tijd om weer huiswaarts te keren ;-( 

Mijn reistijd begint te korten, nog 2 maandjes & ik ga terug aan het werk. Time flies is de understatement van dit jaar by far!!! 

My friends on the mainland zullen zich weer mogen inspannen, want er zijn er een paar die denken dat ik van de aardbol verdwenen ben, in plaats van op wereldreis. Ik ben nogsteeds bereikbaar, net zoals in België, per telefoon, whatsapp, skype, viber, mail, FB,... :-D voor het geval jullie dat vergeten zijn. Maar natuurlijk heb ik dit jaar ook my dearest friends ontdekt, zij die die wel doorhadden dat uit het oog niet uit het hart betekent & daar ben ik dan ook heel erg dankbaar voor! :-) Het doet wat met je zo een wereldreis maken... of ik een ander mens ben geworden (zoals zovelen claimen van iemand die terugkomt van wereldreis) dat mag u zelf bepalen eens ik teruggezogen wordt in de "routine" (brrr... krijg nu al kippenvel van dat woord). Anyways, ik ga even twee weekjes uitrusten a la casa met mi familia en daarna staan Portugal & de USA nog op het programma! Cheers! xxx 

Black bears & Grizly bears Canada's National Parks

Na 5 dagen high energy op de JMT Leadership training in Orlando vloog ik terug naar Canada om te gaan genieten van de natuur. 

Ik arriveerde s'avonds laat in Banff National Park in een pittoresk chalet-hostel. 

Het duurde tot de ochtend voor ik de pracht van de bergen zag toen ik 's morgens wakker werd. 

Op stap voor wandeling nummer 1 naar de top van Sulphur Mountain. Hoewel dit stuk van Canada zowel zwarte als grizly beren heeft, zei de ranger in het visitors centre dat deze wandeling 'safe' was om alleen te bewandelen. Het duurde echter niet lang voordat ik achter mij belletjes hoorde rinkelen. Bij mijn rustpauze kwamen ze dichterbij & bleken dit Marlene, Donna & Dave te zijn. Donna & Dave een koppel uit Toronto & Marlene was van het buurdorp Canmore. Zij vonden dat ik best met hun kon meewandelen, want zo op mijn eentje was toch wel gevaarlijk... Daarna ontdekte ik pas de "bear-gear" die ze meedroegen. Laten we het zo stellen: 

- Nancy: alleen op pad zonder zorgen en zonder gereedschap 

- De andere drie: beladen met bear-spray (schietklaar), bear-bells (aan de schoenen), een toeter (om af te schrikken), een bear-mes & in een groep van 3 personen. 

Dus bij deze had ik mijn hiking-partners gevonden voor de dag. 

Dag twee ging ik 's morgens naar de Hoodoo's, de bekende rock-formatie in Banff National Park. Het uitzicht was stunning! 

En ik ontmoette 2 leuke dames uit de US, waar ik een praatje mee sloeg. Zij onmoetten elkaar in een bijbelgroepje (yes, they still exist), dus toen ik mijn wandeling verder wilde zetten, vroegen zij als ze voor mij mochten bidden?!? Ik dacht "why not", als ik dan toch een beer moet tegenkomen, kan er maar beter voor mij gebeden zijn. :-) dus daar zat ik op een bankje met 2 dames die luidop voor mij aan het bidden waren. 

Die dag kreeg ik ook nog een "bear-encounter" training van de plaatselijke ranger. Als je een beer tegenkomt: maak jezelf groot, loop niet weg (want dan ben je prooi), praat rustig tegen de beer en wandel stilletjes achteruit. Als de beer toch aanvalt, blijf op de grond liggen & doe alsof je dood bent. Hij zal je niet opeten ;-) Grizly's zijn aggressiever dan zwarte beren... Anyway, thanks a lot Ranger! Ik was niet bang voordat ik naar het Nationale Park kwam, maar na 2 dagen in het Nationale Park was ik iedere minuut op mijn hoede. 

Mijn volgende stop was Lake Louise! 

Donna & Dave waren een dag voor mij naar daar getrokken, dus ik ontmoette hen terug in het hostel voor een 5 uur hike naar the Plain of Six Glacier  en de teahouse. 

Na 4,5km uphill spotte ik weer een groepje A-people voor mij & ik kon mijn ogen niet geloven... the woman was wearing high heels! Deze trip was 10,7km roundtrip... zelfs indien dit plat was geweest had ik moeite gehad op hakken, maar deze hike was f*cking uphill on the rocks!! 

Anyway, na de inspanning, de ontspanning :-) een zalige sauna, een BBQ, een fles witte wijn & een kampvuur vulden de gezellige avond. 

Dag 2 in Lake Louise ging ik terug een berg op richting Lake Agnes. 

Donna & Dave waren vertrokken en vandaag ontmoette ik Darlene, Barbara & hun 2 echtgenoten uit Texas. Deze dames trokken in een sneltempo de berg op & soms had ik moeite met bijhouden, helaas was het ook een sombere dag, dus de blauwe meren zagen er niet meer zo blauw uit en sommige uitzichten waren volledig betrokken. Maar boven op de top dronk ik heerlijke bosbessenthee. 

De volgende morgen vertrok ik met een tour naar de befaamde Icefieldpark highway, deze scenic drive staat in de top 5 van mooiste scenic drives ter wereld. Wederom had ik de pech dat het weer niet schitterend was. 

Maar het werd wel een leuke dag! Nicole, een PhD studente uit Toronto vergezelde mij & we genoten van de 5uur durende reis naar Jasper National Park. 

Mijn benen voelden vermoeid & verzuurd na deze week van hiking in het berglandschap... dus ik trakteerde mezelf de volgende dag op een dagje paardrijden in Jasper :-)  

En kreeg ik een lift terug naar het dorp in een VW busje 

Is Vancouver getting in my city top 3?

Een geluk bij een ongeluk kwam ik met 9u vertraging aan in Vancouver, waar ik nog de ferry moest nemen naar Victoria. In plaats van de voormiddag ferry kwam ik aan boord van de ferry om 20u, waarbij ik dus onderweg kon genieten van de mooiste zonsondergang. Na de helse dag van wachten en kleine ergernissen was dit weer puur genieten. 

Victoria is de "hoofdstad" op Vancouver Island, zo een 1,5u varen van Vancouver stad. Het is erom bekend heel English te zijn & dat merk je wel aan de mensen & hun gebruiken. Zeer hoffelijk & alles draait er om "tea" :-) Aan deze kant van Canada kan je gaan Whale-watchen, of beter gezegd: Orca watchen. Na het gruwelijke avontuur in Zuid-Afrika waarbij ik gezworen had om nooit meer in een Zodiac de zee op te trekken ... besloot ik mijn grenzen toch maar weer te verleggen. Toen onze kapitein over "bumpy" en "less bumpy seats" begon, kreeg ik het weer even Spaans benauwd & zag ik de metershoge golven weer op mij afkomen, maar bon, het was nu of nooit... 

En ja, we zagen zo een 40 orca's in het wild. Prachtig om te zien. Dieren zien in het wild geeft mij een enorm rust. Ze doen gewoon hun ding... worden niet door ons gestoord (want we bleven op 200m afstand) & zij kwamen ook niet naar ons toe. En dat is dan één van de weinige momenten dat ik mezelf vervloek dat ik geen mega-lens-Canon toestel bijheb :-) want de zoom-functie op mijn Iphone sucks BIG time ;-) 

Ik ging ook genieten van de High Tea in het bekende Empress Hotel. Het was een leuke beleving, dat moet ik toegeven, met wat pianomuziek op de achtergrond, terug naar de wereld waar de tea-time nog bestond.

De dag erna sprong ik op de ferry naar Salt Spring Island! Dit stond niet in mijn oorspronkelijk planning, maar Sonya (de vrouw waar ik verbleef in Ottawa) had mij dit aangeraden, and I truly loved it! Ik had maar 1 volle dag om het eiland te verkennen dus deed ik een combi van scooter & fietsen. Dit is het meest heuvelachtige eiland dat ik ooit zag... dusja, het zuidelijke (meest hilly) stuk deed ik met de scooter & blij dat ik was dat ik die heuvels niet moest trappen. Hey, you can't do it all... ben al blij dat ik mijn 3x/week loopsessies netjes volhoudt, bergritten met de fiets laat ik aan iemand anders over ;-) Op de scooter kreeg ik weer het gemis naar het deftige werk "de motorbike", maar die verhuurden ze helaas niet. 

Na het bezoeken van de Saltspring Cheesefarm, sprong ik in de namiddag op de fiets! Voor 3 heuvels ben ik toch moeten afstappen, (haha!) en zelfs te voet, voelde ik mijn kuitspieren serieus opspannen (de combi met het bloedhete weer van 27 graden was dan nog eens een vermoeiende extra).

 Anyway, waar ik van hou in SaltSpring Island is dat iedereen er een eigen "farm" op nahoudt. Overal langs de weg vind je onbemande (!) kraampjes, waar je dus meeneemt wat je nodig hebt, en geld achterlaat in een spaarpot. Zouden we dit ook eens proberen in België? ;-) 

Vancouver city was next! Ik had enorm hoge verwachtingen, want waar ook ter wereld ik mensen ontmoette, iedereen was dol op Vancouver. Mijn top 3 van beste cities is zich stilaan aan het vormen en behalve NYC en Sydney kwam Vancouver eventueel ook in aanmerking... alhoewel?! 

Toegegeven, grootsteden aan het water zijn meestal tof! Dus ik genoot wel van het stad/water gevoel met 2nd, 3rd, English & Kitsilano beach alsook van het geweldige Stanley Park, waar de seawall van om en bij de 10 km een geweldige plek is om te gaan joggen en fietsen, tussen het regenwoud, de bergen & de zee. Ik dronk de allerbeste Iced Latte ever (3 dagen na elkaar!) bij 49th Paralell aan Kitsi beach (Thx Chris voor de tip). Trok mijn baantjes in het 137 meter lange zwembad aan hetzelfde strand in een zalige 27 graden. Ik bezocht Granville island, waar de grote foodmarkt honderden toeristen lokt en nam de aquabus naar Olympic village. 

Ik genoot van een cocktail en een prachtige zonsondergang met Meaghan die ik eerder dit jaar in Australië ontmoette. 

Last but not least bezocht ik "het aquarium"! Je zal mij niet snel terugvinden in dierentuinen & aquaria, want na een jaar van wilde dieren in hun eigen habitat te hebben gezien, strookt zoiets niet meer met gevangenschap, kooien en te kleine zwemaquaria. Dus waarom bezocht ik dat van Vancouver wel? Sinds 1966 nemen zij geen dieren meer uit het wild in gevangenschap. Het aquarium vangt dolfijnen op die in visnetten gewond geraakt zijn, laat ze herstellen & brengt ze terug naar zee. Hetzelfde voor de beluga walvissen, zeehonden, zee-otters etc. Verder doen ze onderzoek naar het gedrag van de dieren & de voortplanting, omdat sommige van deze soorten dreigen uit te sterven in onze zeeën door niemand minder dan de "mens". Ieder jaar belanden 300 000 dolfijnen in visnetten om nog te zwijgen over de illegale (!) walvisjachten die de A-people nogsteeds uitvoeren... Ik las deze week in de krant dat er een aantal opgegeten waren door een walvis en ik dacht "that's what they deserve, no mercy at all" :-) 

Maar of Vancouver nu in mijn top 3 terechtkomt... hmmm... ik vond het zeker een toffe stad maar I didn't feel the extra vibe, maar dat kan aan mij liggen, smaken verschillen :-) 

Ook mijn reistijd begint te korten, over 3 maanden ben ik terug aan het werk & zo stilletjes aan beginnen de gedachten daaraan terug boven te komen. Het doet me nog meer genieten van de dagen die ik nu beleef en beseffen hoe dankbaar ik ben voor deze ervaring. Ga ik terug kunnen wennen aan thuis zijn, 5 op 7 terug naar de arbeit, de aankomende herst/winter,... Who knows?! Ikke niet & ik ga me daar nu ook nog niet druk over maken ;-) Enjoy life everyone, meer kan ik niet zeggen! You only live once!