Mijn vlucht van NYC naar Montreal was een korte vlucht van 50 minuutjes in een mini-vliegtuig met slechts 49 passagiers.
Voor degenen die mij goed kennen, weten dat dit horror betekent... Je zou denken dat na meer dan 200 vluchten in mijn 30 jarige leven, ik dit relaxed achteroverliggend in mijn zetel beleef. Not dus! Zoals gewoonlijk boekte ik mezelf op rij nr 3, stoel A (dit was zowel gangpad als windowseat want er zaten slechts 3 mensen naast elkaar 1 + 2). Ik heb dan ook de goede gewoonte om de stewardess in het oog te houden totdat deze haar eigen gordel uit doet eens we "veilig" in de lucht hangen. Maar deze keer werkte ze niet mee (in het bevestigen van mijn veiligheid)... Deze dame die jou een veilig gevoel moet geven in zo een mini-vliegtuig, zat zelf zeer zenuwachtig te wiebelen op haar stoel, haar ogen gefixeerd op de linkervleugel waarbij ze haar wenkbrauwen meerdere malen fronste... De zenuwen gierden door mijn lijf toen we ook nog eens voor de hele vlucht de gordel moesten aanhouden (nadat de piloot eerder had gezegd dat we een kalme, turbulentvrije vlucht tegemoet gingen).
Anyway, 50 lange minuten later, keek ik uit mijn raampje en zag ik een prachtig lichtspel. Het ontroerde me zelfs om zoveel pracht te zien, ik kwam aan in... Montreal.
To be honest, de eerstevolgende stad die je bezoekt na NYC, is gegarandeerd een tegenvaller. Daar kan die stad niet aan doen, maar NYC is gewoon top of the list... Montreal had het dus zitten...
Hetgene ik van deze stad wél zal onthouden is dat mensen in de winter gewoon niet buiten hoeven te komen. NIET! Deze stad heeft 32 km ondergrondse faciliteiten: shoppingcentra's, restaurants, cafés, apothekers, you name it! Je neemt dus 's morgens de lift vanuit je appartementsblok naar de -1 waar je een beetje verder ondergronds op de metro stapt naar je werk, op je werk stap je binnen op de -1 en neem je de lift naar de verdieping van je bureel. Om te gaan lunchen, terug naar -1 en wandel je direct rond tussen de foodcourt die in de buurt van jouw werk ligt (onder de grond). Chapeau! Ik zou het niet kunnen, zo 3 maanden zonder buiten te komen... Maar ik denk dat als de temperaturen tot -20°C zakken en er bakken sneeuw uit de lucht valt, dit geen slecht alternatief is...
Wat deed ik er nog? Ahja, ik ging fietsen op het F1 circuit op een zeer regenachtig dag! Ik moet je niet vertellen dat ik er dus helemaal alleen was & ook drijfnat werd tot op mijn ondergoed... er zijn dus leuke re dingen.
De gay neighbourhood "the village" wordt gekenmerkt door roze ballonnetjes - nog wel een mooi tafereel
Na 3 dagen Montréal vertrok ik naar Quebec City. Hoe raar dit ook mag klinken, maar ik wist vooraf dat ik zou houden van deze stad. Ik verbleef in het appartement (via Airbnb) bij Joëlle. Een vlotte 29 jarige actrice, die alles gemeen had met mij. Als ik door haar appartement liep, was het net of ik thuisgekomen was. Dezelfde interesses, dezelfde DVD-boxen, boeken, way of life :-) Good Karma alom! Natuurlijk was zij ook verliefd op deze stad! Ik liet me rondleiden op dag 1 in le Vieux Quebec... (naar canadese normen "vieux"). De stad zelf is maar 400 jaar oud, maar hier vind je nog enkele gebouwen of replica's (want veel is er verwoest) van de 18e eeuw. Het prachtige Chateau de Frontenac is het meest gefotografeerde hotel ter wereld (mét reden). Als ik door het kasteel dwaalde, voelde ik me net een prinses terug in de tijd. De oude steegjes met kunstgallerijen gaven de charme aan deze prachtige stad.
Vanuit Quebec, trok ik 4 dagen later naar Baie Saint Paul. Deze bestemming stond eigenlijk niet op de planning, maar Jo's mama had me deze tip gegeven. Na de grote steden had ik ook weer even behoefte aan wat natuur & platteland. Baie Saint Paul is een zeer charmant schildersdorpje in de Charelevoix streek. Het ademde kunst! Overal waar je keek, zag je galerijen vol prachtige schilderijen, van klassiek tot modern, van olie tot aquarelle... in een adembenemend landschap.
Dag 2 nam ik de pittoresque plattelandstrein naar La Malbaie. La Malbaie zelf is de moeite niet waard, maar het 1,5u onderweg met de trein maakte mij ontzettend "peacefull", kijkt u zelf maar even mee:
Het nieuwe avontuur glimlacht me weer tegemoet als ik de volgende dag van Baie Saint Paul naar Ottawa moet. Publiek transport in Canada is best wel prijzig. 82 euro voor een ticketje bus... en ik moet er zo een 3 à 4 per week nemen... hmmm... dus besloot ik om à la canadienne maar mee te doen met de co-voiturage. Het principe: je schrijft je in op een website & je reageert op een zoekertje voor een lift van A naar B. Je betaalt een kleine fee aan de wesbite & je betaalt de chauffeur cash op de dag zelf. Ritje van 82 euro wordt dan ineens 30 euro... Toegegeven, helemaal gerust was ik er niet echt in... en mijn mama die had ik ook niet op de hoogte gesteld van mijn snood plan (denk dat ze me door de telefoon naar huis had gesleurd) ;-) Maar zoals u ziet, ik heb het overleefd. Maxime was een aardige jongeman & zat constant te babbelen met zijn vriendin. Mijn persoon werd redelijk genegeerd voor de 4,5u durende rit, maar ik vond dit niet erg. Behalve die ene keer dat ik een deken uit zijn tas in de koffer moest halen & ik ineens zijn camouflage groene boxershort vasthad... (camouflage voor iets zeker ;-) )
