Maar voor mij ook een supergezellig appartementje in Crystal City bij Mari & Richard die mij bijzonder welkom haten. Ik probeerde natuurlijk even bij Obama op de koffie te gaan, maar hij werd helaas weggeroepen voor een meeting over Ebola & de IS. De hot-topics in politiek Washington op dit moment.
Ook zag ik Sam terug, met deze man klom ik naar de "Torres" in het Chileense Nationale Park, Torres del Paine. Ik leerde zijn vrouw Roxi kennen & we praatten bij over een gezellig italiaans diner (hij heet niet voor niet Dellavechia).
Ik ging naar het gezellige Georgetown en zag hoe iedere Amerikaan nu reeds bezig was met de versiering van hun huizen voor Halloween... Op ieder markt vond ik mini en reuzenpompoenen... het voelde als Kerstmis, maar dan in de herfst :)
Na 5 dagen Washington, treinde ik naar NYC. My favorite place of all places in the world. Ik stopte met de selfies, die ik ondertussen strontbeu ben ;-) maakte geen speciale ontdekkingsplannen en werd gewoon meegezogen in het alledaagse leven in deze grootstad.
Daklozen is een probleem over heel de wereld... maar hier in NYC vind je er op iedere hoek van de straat. Voor mijn "emotionele ik" is dit altijd een zware dobber... maar de "rationele ik" zegt me dat niet al deze mensen "arme" schepsels zijn. Ik heb dit jaar veel centjes uitgegeven aan de daklozen in deze wereld. Maar het liefste geef ik mijn centjes aan degenen die creatief zijn. Het zijn ook zij, die volgens mij het beste "overleven". Neem nu gisteren zat ik in de metro op weg naar Downtown, toen er ineens 1 man begon te zingen "Don't know much about History, don't know Biology, don't know much about a science book, don't know much about the French I took", daarna begon de tweede man mee te zingen en tot slot een derde. Een prachtig A Capella, waar ik graag enkele dollars voor bovenhaal. Want ook al hebben zij niet veel, zij toverden op hun manier een lach op het gezicht van iedereen in de metro, in plaats van zielig op de straathoek te zitten, en verdienden hier best wel wat dollars door. Het is de "spirit" van deze mensen, die er meer zou moeten zijn. Zo geef ik altijd iets aan straatmuzikanten... omdat ook zij moeite doen om enkele centjes te verdienen. Vandaag in de metro gaf ik mijn laatste appel weg aan een man die met zijn vrouw en 2 dochters in een shelter woont, maar geen eten krijgt daar, hij bedankte mij met een geweldige glimlach.
Voor de rest wandelde ik rond en ging ik naar "Chicago" de musical op Broadway... gewoon prachtig!
Ik kan nog steeds niet geloven dat sommige mensen beter dansen dan de winnaars van so you think you can dance, beter kunnen zingen dan popsterren zoals de playbackende Rihanna, leniger zijn dan de beste yoga-teachers, kunnen acteren als de topacteurs en er bloedmooi en afgetraind uitzien... -> ohja, en al deze eigenschappen in 1 persoon x 15 op een podium. Ik moest 2 x met mijn ogen knipperen om het te geloven, maar het is waar. Ze spelen dan ook niet voor niks op Broadway natuurlijk! Ik genoot van begin tot het einde!
Qua culinaire nieuwigheden deed ik "l'ecole", dit zijn de laaststejaars "sterrenchefs in wording" studerend in NYC, die hun kunsten laten zien in dit restaurant.
Hier werd ik getrakteerd op barman Michael, die recht uit de Wolf of Wallstreet leek te komen. Ik at aan de bar en luisterde naar zijn verhalen over uitgaan, drinken & drugs in NYC... hij had de attitude van de echte Leo (in de Wolf of Wallstreet) en gaf mij een gratis porto als digestief. Ik ging veganistisch eten met vrienden in Greenwich village & spendeerde mijn "laatste avondmaal" met Gene & Anna in het bekende Sushi Samba uit de Sex & the City reeks.
Het doet vreemd om mijn laatste (45e) vliegtuig richting la Belgique te nemen... wetende dat het allemaal voorbij is. Nog niet goed beseffend dat ik terug mag naar de "mallenmolen" waar time-management de grootste uitdaging zal worden. Ik heb er wel wat schrik voor, maar deze onvergetelijke ervaring nemen ze mij nooit meer af! En als ik het kon, ik deed het morgen opnieuw! To be continued...
