It's all about friendship & being touched emotionally

In Franz Josef ontmoette ik Chris, een knappe, geweldige kerel uit Londen! Eén foto-post op Facebook van ons beiden & de halve sociale media wereld dacht dat ik een nieuwe relatie had! Hilarious, but fun! Leuk dat jullie allemaal zo ongeduldig zijn voor de man van mijn leven ;-) Ik moet zeggen, Chris komt zwaar in de buurt, match made in heaven, but he is not into women :-D 

 

Vanuit Franz Josef reden we door naar Wanaka, waar we de dag erna een prachtige ochtendwandeling maakten alvorens onze rit verder te zetten naar Queenstown. 

Queenstown it was voor 4 dagen! Eindelijk eens mijn kleren uitpakken, slapen in een éénpersoonskamer & genieten van het gezelschap. We arriveerden in Queenstown op Valentijnsdag! Ik doe meestal niet mee aan dat commerciële gedoe, maar als je dan toch een date hebt die je diner betaalt, zeg ik geen "neen". Het werd een écht Nieuw Zeelands diner: fish & chips & mijn best friend Chris :) 

Queenstown staat bekend om de extreme activiteiten: Bungee-jumpen werd hier uitgevonden. Enkele busgenootjes waagden dan ook de sprong van de Nevis - 143 m de diepte in. Sissy als ik ben, paste ik voor deze uitdaging. Wel ging ik jetboaten in de Skippers Canyon. Het "Lord of de Rings"landschap loog er niet om. Het was een prachtige ervaring & so much fun! 

 

Milford Sound was de volgende daguistap die Chris en ik ondernamen vanuit Queenstown. 5 uur bus - 2 uur boot in Milford Sound - 5 uur bus terug was het dagschema... Natuurlijk was ik weer prima voorbereid ;-) Not! Omdat ik de shorten & T-shirts beu was, besloot ik een kleedje te dragen, het weerbericht zag er prachtig uit 26°C! Wat mijn weerbericht niet vermeldde was de wind... > 100km/uur Oeps! De hele crew van de boot heeft wel ergens tijdens de boottrip mijn ondergoed gezien want ik kon niet mezelf vasthouden aan de reling, foto's nemen en mijn kleed naar beneden houden tegelijk. Het was best grappig maar vooral ook geweldig mooi (het landschap bedoel ik dan). 

 

Voor de laatste avond in Queenstown alsook Chris afscheid, zijn we er dan maar goed ingevlogen! Een 90's party in de Buffalo bar! Gedanst & gezongen zoals back in the 90's :-) Maar die nacht ook maar 1 uurtje geslapen... dus van de volgende dag ga ik geen foto's publiceren waar ik zelf opsta (wegens te schokkerend), maar laat ik jullie genieten van de prachtige omgeving van Mount Cook. Gaan wandelen ben ik helaas niet, vermits ik écht mijn bed in moest in de namiddag

 

Kaikoura was de voorlaatste stop. Op aanraden van "Spoon" onze busdriver besloot ik om die dag te gaan vissen! Vissen is Nieuw Zeeland is iets minder saai als the usual in België. Je gaat de zee op met skipper Rick (die zijn been verloor door een haaienaanval in Brisbane btw, maar nog steeds de vrouwen graag ziet), je vangt vis aan een ratio van 2 vissen per 5 minuten en na een dik uur sta je weer aan land, tijd voor de apéritief! En dat deden we ook... 2 uur later meer wijn in de man dan in de kan en de de verse kreeften werden voor ons gekookt! De rest van de zelf gevangen vis brachten we naar een plaatselijke fish & chips shop die deze voor ons klaarmaakten. 

 

Als kleine meid droomde ik van "zwemmen met dolfijnen"... tot op heden was dit er nog nooit van gekomen. Maar Kaikoura is één van de beste plaatsen in de wereld om dit te doen. Hiervoor kroop ik om 4:50 uit mijn bed. Vanop de boot genoot ik van de allermooiste zonsopgang die ik ooit gezien heb. 

Het zwemmen met wilde dolfijnen in de oceaan was ge-wel-dig! Ze waren met 100den en heel nieuwsgierig kwamen ze een kijkje nemen. Met alle respect voor deze wilde dieren, raakten we hen niet aan, maar was het aan ons om de dolfijnen te entertainen. Zoek oogcontact, draai cirkels rond je eigen as en hoop dat ze je leuk genoeg vinden om in je buurt te blijven! One of the best things in my life ever! 

 

Dezelfde namiddag nog reed ik naar Christchurch, het was 22 februari en exact 3 jaar geleden dat een zware aardbeving deze stad tot een spookstad herleidde... De heropbouw verloopt moeizaam door de vele naschokken in het daaropvolgende jaar alsook de financiële middelen om 70% van de gebouwen neer te halen en terug op te bouwen... Geen enkele stad in de wereld raakte me zo hard. Overal zie je nog leegstaande afgesloten of half ingestorte gebouwen. 

 

 

De kantoorruimte van een reisbureau hierboven ligt er nog bij zoals op 22 februari 2011 12u50. Een dikke laag stof bedekt de toetsenborden en computers, dossiers liggen nog op stapels. De mensen die hier werkten ontvluchtte het gebouw en mochten nadien niet meer naar binnen door instortingsgevaar. 185 mensen lieten het leven waarvan meer dan 150 in het gebouw van de Canterbury Television dat door de aarbeving volledig instortte. Aan de plaats waar dit gebeurde staan 185 lege stoelen als symbool voor de slachtoffers. Hier zag ik een moeder en haar dochter in tranen voor de papa en man die ze op die dag verloren... 

 

Nieuw Zeeland raakte me op zoveel vlakken! Ik genoot oneindig van de prachtige kustlijnen, landschappen, meren en gebergten. Voelde een ongelooflijke connectie met mezelf! Had de beste tijd van mijn leven met de prachtige mensen die ik ontmoette, die ik daarna met veel pijn in het hart maar ook met veel dankbaarheid weer moest loslaten (voor even toch). 

Travelling is all about the people you meet & the moments you share together! 

Ik ben een heel gelukkige Nancy nu :-)

The start in the South & the Fin who went into the rainforest at night...

In Wellington nam ik de Ferry voor een tocht van 3,5uur naar het kleine stadje Picton op het Zuid-eiland. Het weer voorspelde niet veel goeds. Het was heel bewolkt en nog voor we het Zuid-eiland bereikten vielen de eerste regendruppels. Ik denk niet dat ik al mag klagen over het prachtige weer de laatste maanden, dus "ondergaan" was de enige optie want klagen kost alleen maar energie ;-) 

Op het Zuidereiland reis ik met de Stray Bus. Een hop-on-hop-off systeem waarbij de chauffeur je onderweg uitleg geeft, zorgt voor je backpackeraccomodatie bij aankomst en onderweg enkele stops doet om te genieten van de natuur, of je inkopen te doen in de supermarkt. Een nieuwe manier van reizen waarbij ik bewust niet gekozen had voor de tegenhanger "Kiwi Experience", waar je in een bus zou stappen nog stinkend naar de alcohol van de 18 tot 22 jarige party-gangers die meer interesse hebben in bier en shots dan in de mooie natuur die Nieuw Zeeland te bieden heeft. Desalniettemin is het toch altijd even spannend, de dag voordat je effectief op zo'n bus stapt... wie zal erin zitten? Zullen er leuke mensen bij zijn? te oud? te jong? te luidruchtig? It all went pretty well. Het overgrote deel van de bus was wel nog -25 jaar, maar er waren een aantal leuke meiden en gasten die ook de kaap van de 30 al gepasseerd zijn (klinkt wel oud hé op deze manier) ;-) 

Abel Tasman National Park was de eerste stop (en de regen was ondertussen al helemaal verdwenen). Op mijn check-list van nog nooit gedane dingen stond er zee-kayakken & dat werd dus de planning voor de dag erna! We verbleven in kleine houten units aan de ingang van het Nationale Park. Om te douchen of naar toilet te gaan, moest je naar buiten naar een ander gebouw. Ik voelde me net weer op een Chiro-kamp waarbij ik in mijn pyjama met mijn toiletzak, handdoek en op mijn teenslippers s'ochtends  stond aan te schuiven aan de douches. Geweldige duik terug in mijn kist van herrinneringen in the subconscious mind - I love it! 

s' Avonds aten we Burgers bij "The Fat Tui", ik denk dat ik nog nooit zo'n lekkere hamburger gegeten heb (terwijl ik zelf onder tafel opgegeten werd door tal van bijtende sandflies...). 

Het kayakken was top, een prachtige tocht in de voormiddag die ons bracht naar Anchorage beach voor een pick-nick lunch om daarna te voet terug te keren voor 3,5 uur door het Nationale Park.

De dag erna reden we verder langs de Westkust naar Punaikaki. De kustlijn is hier veel woester dan op het Noordeiland, maar ook hier ongelooflijk prachtig! 

In Punaikaki sliepen we in een houten huisje in het regenwoud op 200 meter van het strand. Tine, Evi (twee topgrieten uit België) en ik deelden de kamer met een Fin. Hij zag er wel een beetje raar uit to be honest... Anyway, toen wij na onze heerlijke pasta en fles wijn in ons bed kropen om 23u, ging hij het regenwoud in met een zaklamp op zijn kop (God knows what he was going to do there). 

Midden in de nacht werd ik wakker, enerzijds van de horrible mosquitos die mijn voeten volledig getatoeëerd hadden en anderzijds van een zwak licht en geluid in de gang. Ik dacht dat de Fin was thuisgekomen en  in zijn bed was gekropen, maar toen ik 's morgens wakker werd, was zijn bed niet beslapen... Holy shit... Evi en ik dachten al dat we hem zouden moesten gaan zoeken ergens in het broes, maar toen Tine naar beneden ging om te douchen, vond zij een lichtelijk geirriteerde Fin in de zetel die zei dat hij er vannacht niet inkon omdat wij de deur op slot gedaan hadden.... Ocharme die gast had de hele nacht in een veel te kleine sofa geslapen terwijl de deur helemaal niet op slot was (er was zelfs geen slot!?), de deur blokkeerde gewoon een beetje... Oeps! 

Na de Pancake rocks van Punaikaki reden we naar de Franz Josef Glacier. Er was weinig plaats in het minibusje terug naar de grote bus, dus vonden we een oplossing

In Franz Josef zouden de dag erna met de helicopter op de gletsjer afgezet worden voor een 3u durende wandeling. Great fun als je het mij vraagt! :-) Anyway, het heeft niet mogen zijn.... de trip werd gecanceld door het slecht weer... een hele dag gietende regen & heel veel wolken (waardoor de heli niet kon zien waar hij zou moeten landen). Dusja, reden genoeg om te cancellen maar ook om nog eens terug te komen naar Nieuw Zeeland :-D

Had a great night ladies! 

De Tongariro Alpine Crossing *Special*

Sinds mijn aankomst in Nieuw Zeeland werd ik er al mee geconfronteerd... Ik uitkijkend naar de big hike! Iedereen die ik erover vertelde stelde me dezelfde vraag "are you fit enough to do it?" ?!? 

Amai, genoeg voer voor mijn ego om uiteindelijk zelf te beginnen twijfelen. Ok conditie was niet top, maar heb de voorbije maanden toch iedere dag uren gestapt... "Maar je hebt wel niet iedere dag een berg beklommen tot 1883m... " -> jullie horen het wel, mijn ego-stem was goed op drive om mij in een bad vol twijfels te steken. Dus toch maar even dubbelchecken bij Dirk & Anne die hem vorig jaar gedaan hadden... "Dat wordt geen probleem" zei Anne "eens de Devils Staircase voorbij heb je het ergste gehad". Ok fair enough! Dump the ego! :-) I was gonna do it. 

Om 5u30 kwam het busje mij ophalen om me naar het startpunt te brengen.... 7u en 20 kilometer verder zouden ze ons in de namiddag komen oppikken. Ik was helemaal ready: beste hike-boots, vochtabsorberend truitje, hoody, fleece, regenjas... Maar ook genoeg voedsel: sandwiches met hesp (voor de eiwitten & koolhydraten), notenrepen, hydratation drink, 2 liter water,... kortom een heel zware rugzak. 

My partner for the day: Lorry! Respect for this lady! 56 jaar oud, uit Hawaii met last van astma! She just wanted to kick ass! :-) 

Om 7u50 begonnen we aan onze tocht! Het was koud die morgen, maar het beloofde een stralende dag te worden. En dat werd het ook! Stralend weer! 

Hierbij het plan van ons parcours die dag: 

De eerste uren stappen waren zwaar! Lorry had het op sommige stukken heel zwaar qua ademhaling, maar ook ik moest regelmatig 1-minuut rustpauzes inlassen op de stijle stukken.... Degenen die mij kennen weten dat ik nogal autistisch planmatig ben ;-) maar na enkele uren wist ik niet meer waar we zaten op het plan... ?!? Voor mij leek alles op Devil's Staircase :-D 

Toen kwam er ineens een plat stukje (zie hierboven), dus konden we wat tot rust komen... allé dat dacht ik toch... Op het einde van het platte stuk merkte ik dat ik mijn zonnebril verloren had. :-/ Lorry zei me dat ik misschien een stukje moest terugkeren, dus dat deed ik... het hele stuk rende ik terug (alsof de dag nog niet zwaar genoeg zou worden), vragend aan iedereen of ze mijn zonnebril gezien hadden. En één of andere Chinees had hem bij het laatste richtingspunt gelegd, dus ik liep door... Toen ik er aankwam was er geen zonnebril te zien :-((( F*CK! Dus liep ik het stuk weer helemaal terug.... Aan sommige spullen ben ik wel wat gehecht, zoals mijn zonnebril... geen emotionele waarde, maar gewoon één van de enigen in de wereld die op mijn gezicht past zonder er belachelijk uit te zien ;-) Dus wat mij betrof... Big loss + 2 extra kilometer geren voor niets... Anyways, terug bij Lorry gekomen, vroeg ze me "Are these your sunglasses perhaps?" -> ze had iedereen die langskwam gevraagd of ze mijn zonnebril gevonden hadden, de schat! 

We begonnen verder te klimmen... dit stuk was écht wel gevaarlijk, 1 misstap en je zou een zware val van een 200m maken langs de rotswand... en toen we boven kwamen, zagen we dit: 

En wat bleek... we hadden net de Devil's staircase gehad :-) zonder het te weten waren we al door het zwaarste stuk van de hike :-) Joehoe! Dat was een meevaller. 

Daarna mochten we dalen over 1300 meter. En to be honest: this was the worse part... niet voor mijn conditie, maar wel voor mijn knieën en mijn tenen...

 

 But it all worked out! 7u en 15 minuten na onze start bereikten we de finish! It was awesome! De mooiste hike die ik ooit gemaakt heb.