Argentina & Chile: illegally blonde in Patagonia

Na een paar dagen last van een zware jetlag, kwam ik weer tot leven in Ushuaia. Of met andere woorden: The end of the world... Mijn vlucht van Buenos Aires naar Ushuaia was in zekere zin een illegale vlucht geweest, daar ik mij als inwoner van Argentinië had geregistreerd bij het boeken van mijn ticket. Enig opzoekwerk liet mij dan ook weten dat de Argentijnse burgers 50% minder betalen voor hun vliegtuigtickets (iets dat ik absolute nonsense vind). Moeten daarom de toeristen de andere 25% extra betalen? Mijn creativiteit boekte mijn vlucht dus onder Argentijnse voorwaarden. Toen ik mezelf niet online ingecheckt kreeg en ik de customerservice van Aerolinas moest bellen, kreeg ik het even warm toen de heer aan de andere kant van de lijn mijn Argentijns IDnummer vroeg en zag dat ik me als Argentijnse had geregistreerd (en geen mondvol Spaans kon nvdr). Hij kreeg me ook niet ingecheckt & zei me dat ik me op de luchthaven moest melden en een boete zou krijgen voor mijn "valse" registratie. Lang verhaal kort - ik kon gewoon inchecken op de luchthaven - reisde dus aan 121 euro ipv 263 euro naar Ushuaia. Enige nadeel van deze zaak is dat ik met een handbagage moest reizen. Dus voor de komende 10 dagen zag mijn "valies" er als volgt uit: 

Ondertussen een week verder en ik ben nog steeds in leven, stink nog niet uren in de wind en vind dit best wel handig! Gedaan dus met die 25 kilo op rollekes ;-) 

Het andere illegale waar ik mij aan waagde was het invoeren van US dollars om deze op de zwarte markt te verhandelen aan woeker-exchange-rates. Dit had ik dan weer geleerd van Francesca die ik in Nieuw Zeeland ontmoette. Vermits de pesos bijna niets waard is en constant schommelt, willen de Argentijnen US dollars als 'spaargeld'. Zij gaven mij 11 pesos per US dollar, waar een regulier wisselkantoor mij slechts 7,8 pesos geeft... dit zorgt ervoor dat mijn geld 30% meer waard is! :-) 

Was er ook iets te zien?? Awel, Ushuaia was niet echt mijn ding... het heeft meer naam dan faam als je het mij vraagt, dus na 3 dagen nam ik de bus (voor een reisje van 14u) naar Punta Arenas in Chili. Leuke stad en hele zuiderse, koloniale sfeer. Hier kon ik mijn heimwee naar Nieuw-Zeeland weer een beetje een plaats geven. 

De dag erna doorgereis naar Puerto Natales, dé hub voor iedereen die hét geweldige Nationale Park: Torres del Paine gaat bezoeken. 

 

Het programma in Torres del Paine werd dus: 3 volledige dagen hiken over een deel van het W-circuit, zware winden & een beetje regen trotseren, totaal geen connectie hebben met de buitenwereld (geen gsmnetwerk, noch internet) en prachtige dingen zien! 

Op dag 1 ontmoette ik 's morgens op mijn wandeling Sam. Deze gepensioneerde Amerikaan zou als vrijwilliger gaan werken voor de komende 2 weken, maar had die dag een dagje vrij. We besloten samen te wandelen naar de Mirador Base Del Torres een wandeling van 9 uur over 22 kilometer met een stijging van 800 meter! 

Op dag 2 nam ik de catamaran naar de andere kant van het park & trok alleen richting de glacier aan Lago Grey. Het was een helse tocht met winden die mij bijna vloerden en het was soms moeilijk mezelf overeind te houden. Maar wederom het zicht was meer dan de moeite waard! 

Voor mijn laatste dag verkoos ik een vlakkere hike richting Los Cuernos langs het meer. 

Het waren zeer vermoeiende, maar topdagen! Een aantal pijnlijke blaren op mijn tenen, maar that's it! 

En de tocht gaat verder terug naar Argentinië, meer bepaald naar El Calafate. Keuze van dit dorp? Beste toegang tot dé Glacier: Perito Moreno! 

Met een boot vaarden we tot dicht bij de glacier, waar je het ijs hoorde kraken en nu en dan viel er een grote ijsblok in het water met het nodige lawaai. Deze glacier groeit wel 2m per dag! Eind december brak nog een volledige wand af... Helaas heb ik dat spektakel gemist, maar desalniettemin werd ik hier wel even stil van!